De wagens zijn al in Bilbao. Nu wij nog: het vliegtuig wacht.
Le grand départ: de eerste regelmatigheidsproef start. We duiken het groene Baskenland in en rijden richting Asturië, waar Oviedo ons omarmt, met z’n magisch mooie kathedraal, z’n pleintjes, z’n terrasjes...
Vanaf hier leiden alle wegen naar Santiago de Compostela, bedevaartsoord bij uitstek. Hier hangen wonderen in de lucht. Dit is Galicië, uniek en authentiek. De groene long van Spanje, natuur waar je stil van wordt. Een regio met ballen. En karakter.
Grenzen zijn er om te verleggen. Of om over te steken. We cruisen door de Douro-vallei, de parel van Portugal. Langs de quintas, waar de druiven groeien voor de wereldvermaarde porto. En we zien de zon ondergaan in de stad die haar naam aan deze godendrank geschonken heeft.
Tussen Porto en Lisboa ligt saudade. Uit elk raam weerklinkt fado. De hoofdstad ademt romantiek en kent op dat vlak haar gelijke niet. Ze is gesticht – zo wil de legende – door Oddyseus, ze was de wieg van Pessoa, van Barroso, van Rui Costa en Luís Figo. Ah Lisboa... het is de stad waar je je hart verliest en je ziel verkoopt voor 10 escudos, en waar je ’s nachts de hemel dankt voor de dag die je daar hebt doorgebracht. Obrigado.
Hier stopt het tweede luik van LGT. Maar niet voor we nog een laatste keer de omgeving van Lisboa groeten. Estoril, Cascais, de rio Tago, de Atlántico... Hier wil je nooit meer weg. Toch vertrekken we ’s avonds richting Wevelgem. Maar we komen terug... In 2019.